“Μόνο τα καρποφόρα δέντρα πετροβολούν”

Δυστυχώς, βρισκόμαστε ενώπιον μιας ζοφερής, ανελέητης πραγματικότητας, καθώς όπως ανακοινώνεται από τους επίσημους φορείς, τα ταμειακά διαθέσιμα -προκειμένου να λειτουργήσει η κρατική μηχανή και να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις- επαρκούν το πολύ μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου. Μπροστά μας ορθώνεται, λοιπόν, ένα αμείλικτο δίλημμα: δεχόμαστε τους όρους των δανειστών μας, προκειμένου να εκταμιευθούν τα χρήματα που έχουμε άμεσα ανάγκη ή αποδεχόμαστε συνειδητά ότι μετά τα μέσα του ερχόμενου μήνα πάμε σε στάση πληρωμών, βγαίνουμε από την ευρωζώνη και κόβουμε εθνικό νόμισμα με αποτέλεσμα να γίνουμε ένα κράτος σαν τις εξαθλιωμένες ανατολικές χώρες του άλλοτε σοβιετικού άξονα
. Ένα κράτος, απομονωμένο και καταδικασμένο για χρόνια σε μια ποιότητα ζωής, σαφώς πιο υποβαθμισμένη από αυτήν που όλοι έχουμε συνηθίσει, γιατί σε μια χώρα που παράγει ελάχιστα σε πρωτογενές επίπεδο, με ένα εθνικό νόμισμα υποτιμημένο σε σχέση με το ευρώ, οπωσδήποτε δεν θα έχουμε τη δυνατότητα εισαγωγής όλων αυτών των αγαθών που απολαμβάνουμε σήμερα.
Αλήθεια ποιος παίρνει την ευθύνη, να πει στον ελληνικό λαό-κοιτώντας τον στα μάτια- ότι τον επόμενο μήνα δεν θα λάβει το μισθό του ή τη σύνταξή του και εις το εξής θα πρέπει να συνηθίσει να ζει μια ζωή πολύ διαφορετική από αυτήν που είχε;
Γιατί είναι πολύ εύκολο να βγαίνεις έξω από τη μάχη όταν ο κίνδυνος είναι προ των πυλών, είναι όμως πιο έντιμο, πιο ηθικό και σίγουρα πιο πατριωτικό να μένεις μέσα και μάλιστα να μπαίνεις στην εμπροσθοφυλακή. Είναι ίσως πιο δημοφιλές να εκστομίζεις ουτοπικές υποσχέσεις και να παρουσιάζεις χιμαιρικές μελλοντικές καταστάσεις, είναι όμως πιο ειλικρινές να λες την αλήθεια, ακόμη και όταν αυτή είναι σκληρή. Είναι πολύ εύκολο για την ελληνική Αριστερά να λέει «όχι» στα μέτρα – όλοι θα θέλαμε να τα αποφύγουμε- όμως ταυτόχρονα να παραμένει στο στείρο «αντί», χωρίς να αντιπροτείνει μια τελέσφορη λύση στο πρόβλημα, εμμένοντας διαχρονικά στην ιστορική ρήση του Ζαν Πωλ Σαρτρ  ” η κόλαση είναι οι άλλοι”. Κατά βάθος μάλιστα, έχω την εντύπωση ότι πολλοί από εκείνους που υπόσχονται μια κομμουνιστική πραγματικότητα, στην ουσία δεν ελπίζουν ούτε θέλουν να έλθουν στην εξουσία, γιατί τότε θα έπρεπε να επιβάλουν το καθεστώς που δήθεν ευαγγελίζονται, ένα καθεστώς που έχει ήδη απομυθοποιηθεί από την ιστορία – καθώς ταυτίστηκε με την απομόνωση, τη φτώχεια και την τρομοκρατία- ένα καθεστώς που έρχεται σε αντίθεση με τη ζωή που πολλοί από αυτούς μέμφονται μεν, βιώνουν δε (παιδιά σε ιδιωτικά σχολεία, πολυτελή αυτοκίνητα, μεγάλα σπίτια στα βόρεια προάστια…).
Ο νοήμων πολίτης εκτιμά την ειλικρίνεια και διαβλέπει το ψέμα. Επικροτεί την αλήθεια και κυρίως επικροτεί τη διορατικότητα. Αναμφισβήτητα, άλλωστε, είναι πολλές οι αρετές που πρέπει να προσιδιάζουν σε έναν πολιτικό αρχηγό, αλλά μια από τις σημαντικότερες, όπως έχει επισημάνει και ο Θουκυδίδης, είναι η διορατικότητα. Η ικανότητα να αφουγκράζεσαι τις ανησυχίες και τα προβλήματα του παρόντος, να οσφραίνεσαι τις αλλαγές, να διαβλέπεις τι μέλλει – και κυρίως τι πρέπει – «γενέσθαι» είναι ένα απαραίτητο προτέρημα ενός πολιτικού αρχηγού, ιδίως όταν η πατρίδα του ταλανίζεται από δυσθεώρητα προβλήματα. Και ο Γιώργος Καρατζαφέρης είναι αναμφισβήτητα και ειλικρινής και διορατικός. Είναι ο μόνος πολιτικός αρχηγός που εδώ και πολύ καιρό, πριν ακόμη φτάσουμε, στο χείλος του γκρεμού, επεσήμαινε την ανάγκη συνομολόγησης μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, ο μόνος που πριν από 33 μήνες είχε προτείνει ήδη τον Λουκά Παπαδήμο ως πρωθυπουργό, ο μόνος που έκρουε έγκαιρα τον κώδωνα του κινδύνου προτείνοντας ουσιαστικά, δραστικά μέτρα προσπέλασης της εθνικής κρίσης. Και αυτά ο ελληνικός λαός τα αντιλαμβάνεται. Για αυτό, άλλωστε, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις τον αναδεικνύουν σταθερά ως τον πιο δημοφιλή πολιτικό αρχηγό, γεγονός που βέβαια έχει στενοχωρήσει πολλούς, έχει θίξει συμφέροντα, έχει ανατρέψει σχεδιασμούς και φιλοδοξίες κάποιων. Ανέκυψαν, λοιπόν, κατόπιν τούτων τα διάφορα δηκτικά δημοσιεύματα και «χτυπήματα κάτω από τη μέση» τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, αλλά όπως έχει γράψει και ο Σααντί  «μόνο τα καρποφόρα δέντρα πετροβολούν».
Είμαστε αισιόδοξοι ότι η Ελλάδα, εν τέλει, θα τα καταφέρει, θα αντιπαρέλθει τις δυσκολίες και θα ξαναμπεί γρήγορα σε τροχιά ανάπτυξης, αλλά αυτό προϋποθέτει ανιδιοτελή συνένωση όλων των παραγωγικών δυνάμεων του Τόπου και αποτίναξη ιδεολογικών και κομματικών αγκυλώσεων…
Σίσσυ Αλιγιζάκη,
Αναπληρώτρια  Εκπρόσωπος Τύπου ΛΑ.Ο.Σ