Όταν η αράχνη κάλεσε σε συνεργασία τον κόκκινο σκορπιό να αποτελειώσουν τον χαμαιλέοντα που κυβερνά με στόχο τις μέλισσες και το μέλι τους δεν αναλογίστηκε τι έπαθε ο νεκρός βάτραχος από τον σκορπιό…
Μία παράλογη ιστορία στην Ελληνική αλυσίδα της πολιτικής εξέλιξης...
Δεν παριστάνω τον Αίσωπο. Αλλά η ιστορία έχει ως εξής. Ο σκορπιός θέλει να περάσει το ποτάμι. Πάει, λοιπόν, στον βάτραχο και του ζητεί να τον περάσει απέναντι.
- Όχι, του λέει ο βάτραχος. Διότι θα με τσιμπήσεις και θα πεθάνω.
- Μα γιατί να το κάνω; αντιτείνει ο σκορπιός. Αν πεθάνεις θα βουλιάξουμε. Και τότε θα πνιγώ κι εγώ.
Ο βάτραχος βρίσκει λογική την απάντηση και παίρνει τον σκορπιό στην πλάτη για να κολυμπήσει στην άλλη όχθη. Στη μέση του ποταμού, όμως, ο σκορπιός τον τσιμπάει. Την ώρα που ο βάτραχος ξεψυχάει, τον ρωτάει απορημένος:
- Μα γιατί το έκανες; Τώρα θα πνιγείς κι εσύ...
- Το ξέρω αλλά τι θέλεις να κάνω; απαντάει ο σκορπιός. Είναι στη φύση μου...
Γιατί τα λέω όλα αυτά. Γιατί μου θυμίζουν μια νέα πολιτική εκδοχή του παραλόγου που ζούμε όπου η αράχνη κάλεσε τον σκορπιό σε συνεργασία με σκοπό να εξοντώσουν τον χαμαιλέοντα ώστε να «κατασπαράξουν» το μέλι και τις μέλισσες…
Ας πέσουνε όμως οι μάσκες και ας δούμε τους πρωταγωνιστές της παράλογης ως προς τη λογική αλλά λογικής ως προς τη ματαιοδοξία αλλά και την «αποστολή» και τις εντολές του κάθε «ήρωα»…
Ο ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΑΣ ΠΑΣΟΚΟΥΣ ΛΑΜΟΓΙΟΥΣ ΨΕΥΤΟΣΟΣΙΑΛΗΣΤΙΟΥΣ Ο ΑΡΠΕΓΥΕΣ ΚΟΙΝΩΣ ΓΑΠ.
Πρόκειται για ύπουλο και μεταλλασσόμενο είδος, της οικογένειας των δικομματικών παρασιτοφάγων και παμφάγων, τα οποία με την ιδιότητά τους να προσαρμόζονται και να αλλάζουν χρώμα και ιδέες ανάλογα με τις συνθήκες εξαπατούν τις εργάτριες μέλισσες κατασπαράζονταστες και πίνοντας το μέλι που παράγουν με κόπο αλλά και αδειάζοντας τις εθνικές κυψέλες. Ο χαμαιλέοντας ΓΑΠ και η συμμορία της πράσινης ανάπτυξης αφού φόρεσαν το χρωματισμό του σοσιαλιστή «λεφτά υπάρχουν» πήραν την εξουσία του κρατικού κορμού και ξεπουλάν ότι βρουν.
Η ΑΡΑΧΝΗ ΑΝΟΙΞΙΟΥΣ ΥΠΟΥΛΙΟΥΣ ΕΚΔΙΚΙΣΙΟΥΣ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΟΙΝΩΣ ΑΝΤΩΝΗΣ.
Πρόκειται για μοχθηρό και σαρκοφάγο είδος επίσης της οικογένειας των δικομματικών παρασιτοφάγων και παμφάγων, το οποίο το χαρακτηρίζει η υπομονή στην εξόντωση των θυμάτων του. Πλέκει αργά και σιγά το ιστό παγίδα απλώνοντας τον ιστό στο πέρασμα ανάγκης και ελπίδας των μελισσών εργατριών για διέξοδο και διάσωση. Ανήκοντας ως δεύτερο είδος στην οικογένεια των δικομματικών παρασιτοφάγων έχει ως μόνη αποστολή την εξόντωση όλων των ειδών και την απόλυτη κυριαρχία.
Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΚΟΡΠΙΟΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΙΟΥΣ ΠΑΤΡΙΔΟΦΑΓΙΟΥΣ ΜΠΑΧΑΛΙΟΥΣ Ο ΛΑΘΡΟΛΑΓΝΟΣ ΚΟΙΝΩΣ ΑΛΕΞΗΣ.
Πρόκειται για το πιο επικίνδυνο και μοχθηρό δηλητηριώδες είδος, το οποίο δρα εκτός πολιτικής αλυσίδας με στόχο την πλήρη καταστροφή και αποδόμηση της υπάρχουσας, ως προπομπός της άφιξης και επικράτησης των μουσουλμανοερπετών και των ελληνοφάγων λαθροτερμιτών. Προέρχεται από γεννητική ανωμαλία της διασταύρωσης της κόκκινης οχιάς και της μαύρης σαύρας. Κτυπά πάντα ύπουλα τον φίλο-εχθρό του, αφού όμως τον «μεταφέρει» πρώτα εκεί που επιθυμεί ώστε να βρει νέα λεία και πεδίο ανάπτυξης. Το ίδιο έκανε στην κόκκινη οχιά που τον κυοφόρησε αλλά και στη μαύρη σαύρα που τον ανάδειξε. Τώρα έχοντας στη φύση του μόνο την αποστολή του θανάτου και της καταστροφής, είναι πανέτοιμος με πρόσχημα την αναγκαιότητα εξαφάνισης του χαμαιλέοντα να «συνεργαστεί» με το μελλοντικό του θύμα… την αράχνη… Άλλωστε κάποια πόδια της αράχνης καλούν ήδη σε δημιουργία ενός νέου ΕΑΜ…
ΜΕΛΙΣΣΑ ΕΡΓΑΤΡΙΑ Η ΠΑΤΡΙΩΤΙΟΥΣ ΘΥΜΑΤΙΟΥΣ ΚΟΡΟΙΔΟΥΣ Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΜΕΝΗ
Πρόκειται για παραγωγικό είδος το οποίο στηρίζει και κρατά όλη την αλυσίδα δίχως να γνωρίζει όμως την αξία και τη αληθινή της θέση. Πέφτει πάντα θύμα των παρασιτοφάγων δικομματικών ειδών, του χαμαιλέοντα και της αράχνης, και παγιδεύεται είτε στην παγίδες της μετάλλαξής τους είτε στον καλοστημένο ιστό τους (ΜΜΕ, ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, ΕΠΙΒΟΛΗ ΙΣΧΥΡΩΝ). Μεγάλο πλήγμα των μελισσών αποτελούν και οι προδότες κηφήνες οι οποίοι βρίσκονται σε συνεργασία με τα δικομματικά παρασιτοφάγα είδη. Το θέμα όμως είναι ότι η μέλισσα έχει περάσει στην πολιτική εξέλιξη της αγανάκτησης και είναι έτοιμη να σπάσει ιστούς της αράχνης, να ρίξει στο νερό τον κόκκινο σκορπιό και σίγουρα να απαλλαγεί από τον ξεσκέπαστο πλέον πράσινο χαμαιλέοντα. Αυτή η αγνή αγανάκτηση γέννησε και την ιδέα της συνεργασίας της αράχνης η οποία για να ζήσει τρώει τον ίδιο της τον ιστό και του σκορπιού που έχει μέσα στη φύση του μόνο το θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου