Σαμαρισμός.

Η υστερία ενός παραταξιακού κανιβαλισμού υπό την ανάγκη του «το μη χείρον βέλτιστον», ως συνέπεια του στρουθοκαμηλισμού στο μεταπολιτευτικό δικομματικό ναυάγιο.

Εδώ και λίγους μήνες για όσους ενημερωνόμαστε αλλά και σχολιάζουμε σε ιστολογία και ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, έχουμε διακρίνει για τους 9 μήνες που βρίσκεται στην προεδρία της ΝΔ (από την 29^η Νοεμβρίου του 2010 με 386.000 ψήφους στους 782.136 ψηφίσαντες) έναν υπέρτατο φανατισμό, έναν ξέφρενο «Σαμαρισμό» από «αθώα» ή και μισθοφορικά πληκτρολόγια.

Ο εν λόγω Σαμαρισμός, πολλές φορές έχει ξεπεράσει κάθε ηθικό όριο και πολιτικό πρωτόκολλο φτάνοντας ακόμα και σε σημείο εσωπαραταξιακού κανιβαλισμού πολλές φορές σε πλήρη αντίφαση με τις κινήσεις και την τακτική του ίδιου του Σαμαρά.

Το γεγονός αυτό, είναι πολύ πιο αισθητό και άχαρο όταν παράγεται και γεννιέται (ή καλύτερα μάλλον αποβάλλεται) από τα πιο επίσημα προπαγανδιστικά μέσα όπως η ψηφιακή ναυαρχίδα της «ΝΔ του Σαμαρά» όπως συνεχώς το ίδιο το ιστολόγιο υπογράφει, το ANTINEWS.

Σήμερα το πρωί, όπως κάθε μέρα, έκανα την διαδικτυακή μου ενημέρωση σε πολλά ιστολόγια και ιστοσελίδες και «έπεσα» σε μία τυπική πομπώδη προπαγανδιστική ανάρτηση κάποιου «πατριώτη» Strange Attractor (μάλλον πιστού στην Αμερικανική δικομματική παιδεία των συμφοιτητών Γιωργάκη – Αντωνάκη) στο εν λόγω ANTINEWS με τον ταπεινό τίτλο «Σαμαράς, το μοναδικό ανάχωμα στην καταστροφή».

Σε κάποιο σημείο της ανάρτησης ο αρθρογράφος με το αμερικανέ ψευδώνυμο γράφει και υπογράφει, «Ποια είναι η κατάλληλη στιγμή; Αυτή που πλησιάζει. Αυτή κατά την οποία, η Ν.Δ. του Σαμαρά θα αποκτήσει τη συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία. Η στιγμή που η κοινωνία από μόνη της θα αποσύρει τη συναίνεση στο «καθεστώς» που μας κυβερνά από το 1974 και δώθε.».

Είναι απόλυτα λογικό και ευχάριστο στην Κοινοβουλευτική Ελληνική μας Δημοκρατία ο κάθε ένας από εμάς (όπως και ο συντάκτης του παρόντος) να μπορεί να γράφει και να εκφράζει τη γνώμη του. Όταν όμως η σκεπτική και η λογική ενός άρθρου είναι υποστηρικτική ή και προπαγανδιστική υπέρ ενός άλλου προσώπου καλό είναι να μην πέφτει σε πλήρη αντίθεση και αντίφαση με την πολιτική και τις δηλώσεις αυτού.

Λίγες ημέρες προ της ντεμοντέ πλέον δικομματικής θεατρικής παράστασης στη ψυχορραγούσα, σε συνειδήσεις και στην αγορά Δ.Ε.Θ., η επίσημη επικοινωνιακή γραμμή Σαμαρά σε ΜΜΕ και στο διαδίκτυο μιλά και διαρρέει προς κάθε κατεύθυνση για επικείμενη αποθέωση της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά στο πρόσωπο του τέως και τελευταίου για πολλούς προέδρου της παρατάξεως Κώστα Καραμανλή.

Άραγε στην εν λόγω αποθέωση ενός Καραμανλή στο Βελλίδειο στη Δ.Ε.Θ. θα γίνει και η ανάλογη επισήμανση που όλοι οι οπαδοί του Σαμαρισμού προσυπογράφουν με τόσο ενθουσιασμό στα σχόλια της ανάρτησης, του ότι η κοινωνία από μόνη της θα αποσύρει τη συναίνεση στο «καθεστώς» που μας κυβερνά από το 1974 και δώθε…

Μάλλον στη Δ.Ε.Θ. το Καραμανλικό τμήμα θα ξαναζήσει την «αποθέωση» όπως των πρώτων μηνών στο κοινοβούλιο όπου ο Αντώνης Σαμαράς δήλωνε με σθένος ότι δεν θα απολογηθώ για τα λάθη και τις αμαρτίες της προηγούμενης κυβέρνησης…

Στιγμές απείρου κάλους όπως και άλλωστε είχανε διαδραματιστεί στα πηγαδάκια και τις ομάδες των Καραμανλικών στις εσωκομματικές εκλογές και στο συνέδριο στο ΣΕΦ όταν έπρεπε να επιλέξουν μεταξύ της αντιπάλου τους Ντόρας, του αντίπαλου της αντιπάλου Ντόρας, Αντώνη και του Θεσσαλονικιού μεν αλλά πολύ υποδεέστερου του απερχόμενου Κώστα, Παναγιώτη.

Οπότε και το γνωστό μας «μη χείρον βέλτιστον» επικράτησε ως λύση ανάγκης και η προσωπική εκδίκηση του Αντώνη Σαμαρά εξελίχτηκε σε εσωκομματικό μονόδρομο με σήμα εισόδου το αδιέξοδο..

Υπήρχε όμως και μία άλλη υποσυνείδητη πλευρά και προβληματισμός αρκετών σκεφτόμενων μελλών της παράταξης που δεν ήτανε τίποτε άλλο από τον στρουθοκαμηλισμό ως προς το ναυάγιο του δικομματισμού και τις τραγικές συνέπειες αυτού στην Ελλάδα γεγονός που το διακρίνουμε ακόμα και σήμερα.

Ίσως τελικά και στο σημείο αυτό συναντιούνται από λάθος δρόμους με λάθος κατευθύνσεις, οι οπαδοί του Σαμαρισμού και οι σκεπτόμενοι της παράταξης, οι οποίοι αν και σε διαφορετικές θέσεις βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο ίδιο ναυάγιο με μόνη σωστική λέμβο την έξοδο από τον δικομματισμό.

Δημήτριος