Το 2011 υπήρξε, αναμφίλεκτα, μια περίοδος όπου αξίες αποχρωματίστηκαν, ιδανικά απομυθοποιήθηκαν, κεκτημένα εκθεμελιώθηκαν, για να συνειδητοποιήσουμε, εν τέλει, ότι τα προηγούμενα χρόνια διαβιούσαμε σε μια εικονική πραγματικότητα, ξοδεύοντας πολύ περισσότερα από όσα πραγματικά είχαμε και φθάνοντας στο σημείο να ζούμε για να καταναλώνουμε, αντί να καταναλώνουμε για να ζούμε.
Βεβαίως δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι, παράλληλα, πολλά χρήματα σπαταλήθηκαν σε ανούσιες κρατικές δαπάνες, άλλα διοχετεύθηκαν σε ύποπτες και σκοτεινές διαδρομές, ενώ, όχι σπάνια, η διαπλοκή και η διαφθορά επικράτησαν έναντι της ανιδιοτέλειας και της αλληλεγγύης. Επειδή όμως, όπως εύστοχα παρατήρησε νομπελίστας συγγραφέας, «ο χρόνος είναι ο μόνος κριτικός χωρίς προσωπική ιδιοτέλεια» το 2011 έφερε, εν τέλει, στο φως και άσκησε δριμεία κριτική στο διαμορφωμένο από τους κακούς χειρισμούς των προηγούμενων κυβερνήσεων κατεστημένο.
Και αν αυτός ο χρόνος μας βύθισε στη μελαγχολία φέρνοντας άγριες περικοπές και επαχθή φοροεισπρακτικά μέτρα, τουλάχιστον έριξε μάσκες και προσωπεία. Οι δήθεν αντιμνημονιακές πολιτικές της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους από εκείνους που μας οδήγησαν σε αυτό αποδείχθηκαν βαρύγδουπες και απατηλές υποσχέσεις. Οι δήθεν κινητοποιήσεις «εργατοπατέρων» έδωσαν το τελειωτικό κτύπημα στην ελπίδα της μικρομεσαίας τουριστικής και εμπορικής επιχείρησης να ανακάμψει στέλνοντας, δυστυχώς, τους εργαζομένους σπίτι τους. Οι δήθεν προγραμματικές δηλώσεις περί κάθαρσης και εξιχνίασης των σκανδάλων των προηγούμενων κυβερνήσεων δεν οδήγησαν, δυστυχώς, πουθενά.
Το 2011 όμως εξέθεσε αναφανδόν και τα σαθρά θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και οράματος, που υποτίθεται ότι είχε κτιστεί πάνω στην αλληλεγγύη και ισοτιμία των κρατών μελών. Αποκαλύφθηκε, όμως, δυστυχώς ότι τελικά ερείδεται στη δύναμη των αριθμών, των οίκων αξιολόγησης και βεβαίως στο δίκαιο όχι των πολλών εταίρων, αλλά του ενός ισχυρού, της Γερμανίας, που αντιμετωπίζει τους εταίρους σαν έτερους, αλλοπρόσαλλους παραβάτες τοποθετώντας πάνω από τα κεφάλια μας, μέσω και της αλλαγής της Συνθήκης, τη δαμόκλεια σπάθη των κυρώσεων και της εξόδου από την ευρωζώνη. Εντούτοις, στο διαμορφωμένο πολιτικό σκηνικό το δίλημμα ορθώνεται αμείλικτο: επιθυμούμε να είμαστε μέλη της ευρύτερης ευρωπαϊκής οικογένειας με όρους ίσως σκληρούς ή θέλουμε να βαδίσουμε μόνοι μας, με ένα εθνικό νόμισμα, υποτιμημένο σε σχέση με το ευρώ, απομονωμένοι και εγκλωβισμένοι για χρόνια στη φτώχεια; Η απάντηση αυτονόητη…
Συνειδητοποιώντας, λοιπόν, την κατά το μάλλον ή ήττον εικονική πραγματικότητα στην οποία διαβιούσαμε χρήσιμο θα ήταν να υιοθετήσουμε την προτροπή του Σαρτρ «ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην εικόνα υπάρχει μια στιγμή σιωπής και περισυλλογής». Επιβάλλεται όλοι όσοι άσκησαν κυβερνητική εξουσία στο παρελθόν να κάνουν με ειλικρίνεια την αυτοκριτική τους αλλά και όλοι εμείς να κάνουμε τα παθήματα μαθήματα και, όταν έλθει η ώρα, με την πιο ηχηρή δημοκρατική απάντηση, την ψήφο μας, να στείλουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας άγονες νοοτροπίες και πρόσωπα που σκαρφάλωσαν σε αξιώματα εν είδει κληρονομικού δικαιώματος χωρίς εμπειρία στην αγορά εργασίας. Μια απειρία που οδήγησε στη διαφαινόμενη σήμερα κακοδιαχείριση του πολιτικοοικονομικού γίγνεσθαι. Τώρα, πλέον, η Ελλάδα καλείται να υλοποιήσει ένα πολύ δύσκολο έργο, βάζοντας οριστικά στο παρελθόν κακές νοοτροπίες και συμπεριφορές, γράφοντας έτσι ένα νέο έπος!
Ας ελπίσουμε ότι το πνεύμα της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού άρρηκτα συνυφασμένο με τη Γέννηση του Θεανθρώπου που εορτάσαμε πριν από λίγες μέρες να «φωτίσει» όλους εμάς, αλλά κυρίως τους ταγούς της χώρας μας και της Ευρώπης. Αν οι κυνικοί αριθμοί επικρατήσουν της ανθρώπινης ζεστασιάς και της αλληλεγγύης πολύ φοβάμαι ότι οι όποιες ελπίδες για αναγέννηση και ανάκαμψη θα αποδειχθούν φρούδες, καθώς καλούμαστε με ομοψυχία και πατριωτισμό να υλοποιήσουμε στο νέο έτος το νέο έπος του Ελληνισμού.
Σίσσυ Αλιγιζάκη
Αναπληρώτρια Εκπρόσωπος Τύπου ΛΑ.Ο.Σ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου