Διαβάζοντας με λίγη ηρεμία το νέο μνημόνιο για την δανειακή σύμβαση της χώρας μας σε πιάνει μια τρομακτική ανησυχία όχι τόσο για το σήμερα όσο για το μέλλον της πατρίδας μας.
Όσο αν κάποιος υπηρετεί τον ωφελιμισμό όχι του Τ.Σ. Μίλς αλλά του Φίχτε δεν θα μπορέσει να κατανόηση έλληνας πολίτης ορισμένους πολιτικού να δηλώνουν ότι η σύμβαση αυτή είναι ότι καλύτερο μπορεί να γίνει για τη χώρα γιατί τάχα καταργεί κάποια φορολογική γραφειοκρατία. Αλήθεια υπάρχουν σήμερα πολιτικοί που να βάζουν πρώτα το ατομικό τους συμφέρον και μετά της χώρας; Θα μου πείτε ρητορικό το ερώτημα!
Από τη συνεδρίαση της Βουλής ακούγοντας τους βουλευτές με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν κατάλαβα αν γνώριζαν το τι ψηφίσουν, ή το γιατί ψηφίζουν τη νέα δανειακή σύμβαση κατά γενική την ομολογία σχεδόν όλων δεν πρόλαβαν να την διαβάσουν. Πόσο ανόητο είναι να ψηφίζεις κάτι που δεν το έχεις διαβάσει και δεσμεύεις τη χώρα σου για τα τριάντα επόμενα χρόνια. Δεν κατάλαβα επίσης, δυο πράγματα α) γιατί η χώρα μου να είναι υποχρεωμένη να υπογράψει αυτή τη σύμβαση; και β) γιατί βρέθηκαν τόσοι να πουν ναι σε αυτή τη σύμβαση;
Γνωρίζω από δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού ότι η χώρα μας μέχρι πριν δυο χρόνια είχε ισχυρή και θωρακισμένη οικονομία και δεν έχει κανένα πρόβλημα από την διεθνή κρίση.
Έκανε Ολυμπιακούς Αγώνες που κόστισαν το διπλάσιο από όσο είχαν προϋπολογίσει, και τα μεγάλα έργα τα ‘άφησαν να τα λεηλατούν οι μετανάστες, ή να είναι σκουπιδότοποι. Δεν είδα όμως κανένα να τιμωρείται για αυτή την εγκληματική αδράνεια και καταστροφή της δημόσιας περιουσίας. Δεν είδα κανένα να τιμωρείται για τα εγκαταλελειμμένα στα υπόγεια των νοσοκομείων μηχανήματα που αγοράστηκαν για να εξοπλιστούν και αυτά να σαπίζουν. Ενώ με μεγάλη ευκολία το υπουργείο υγείας να μειώνει την παροχή φαρμάκων σε υπερήλικες και να βάζει εισιτήριο στα επείγοντα περιστατικά, και ο έλληνας ασθενής να πληρώνει τις εξετάσεις του, ενώ ο μετανάστης να τα έχει όλα δωρεάν. Με άνεση ο υπουργός εργασίας να καταργεί τους μισθούς και να μην έχει μηχανισμό ελέγχου για την μαύρη εργασία.
Δυο χρόνια, κάθε τρεις μήνες από επίσημα χείλη ακούμε ότι στη χώρα αν δεν γίνουν οι περικοπές και δεν ψηφισθούν από τη βουλή η χώρα θα χρεοκοπήσει. Και όμως η χώρα δεν χρεοκόπησε, αλλά οι πολίτες της εξαθλιώθηκαν. Η απορία μου είναι απλή σε αυτό το ερώτημα. Οι υπουργοί που διαχειρίζονται τα δυο τελευταία χρόνια το θέμα της κρίση με την Ευρωπαϊκή Χρηματοπιστωτική Επιτροπή δεν γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει σε κανένα άρθρο στις ευρωπαϊκές συνθήκες που να προβλέπει την αποβολή κάποιας χώρας μέλους της Ένωσης; Δεν γνωρίζουν ότι τις αποφάσεις της επικυρώνει το Ευρωκοινοβούλιο; Κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει ερωτηθεί για τους χειρισμούς που γίνονται από το γερμανό – γαλλικό άξονα; Δεν γνωρίζουν ότι ο δανειστής είναι αυτός που σε περίπτωση χρεοκοπίας του οφειλέτη θα χάσει; Δεν γνωρίζουν ότι μια χρεοκοπία της χώρας θα τινάξει όλο το διεθνές τραπεζικό σύστημα στον αέρα; Δεν γνωρίζουν ότι οι Γαλλικές και Γερμανικές τράπεζες έχουν τοξικά ελληνικά ομόλογα; Που μοίρασε η γνωστή ομολογιακή τράπεζα Γκολμάν Σακς; Δεν γνωρίζουν ότι το Βαλκανικό τραπεζικό σύστημα στηρίζεται στο Ελληνικό, και θέλουν να το βάλουν στο χέρι οι Γερμανικές τράπεζες για να διεισδύσουν στα Βαλκάνια; Γνωρίζοντας ότι οι περισσότερες χώρες δεν θέλουν καν να ακούσουν Γερμανία, κυρίως μετά το 1992 γιατί με δική της πρωτοβουλία υπέγραψε η ΕΕ την διάλυση της; Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε ότι η ευτελής εξαγορά του ΟΤΕ από την Γερμανική κρατική εταιρία επικοινωνιών Deutsche Telekom έγινε για να διεισδύσει στα Βαλκάνια (την στιγμή που απέλυε υπαλλήλους της και αρκετούς από αυτούς τους οδηγούσε στην αυτοκτονία;) μέσω των συμβάσεων που είχε υπογράψει η κρατική μέχρι τότε κερδοφόρα εταιρεία επικοινωνιών της χώρας μας.
Μας είπαν και πάλι ότι αν δεν ψηφιστεί η νέα δανεική σύμβαση θα χρεοκοπήσουμε. Στις 250 περίπου σελίδες αυτής τη σύμβασης δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου η λέξη παραγωγική ανάπτυξη, που έστω και τυπικά αναφερόταν στο πρώτο μνημόνιο. Αλλά αυτό που κυριαρχεί είναι το πώς θα διασφαλιστούν οι δανειστές. Μέχρι που έφτασαν σε σημείο να κάνουν ένα ταμείο που θα ελέγχεται από την Γερμανία και τα χρήματα αυτά που θα μας δανείσουν να τα δίνουν αυτοί στους δανειστές μας. Βέβαια δεν χρειάζεται να χαρακτηρίσω αυτή τη στάση, γιατί θα με λογοκρίνανε.
Αλήθεια πως δέχεται ένας πολιτικός και λέει ναι στο να πουλήσουμε τη δημόσια περιουσία μας; Πως δέχεται να ψηφίζει μια σύμβαση που ζητά να αγοράζουμε τα φθηνότερα φάρμακα; Και να καταργηθούν όλα τα εργασιακά δικαιώματα στο όνομα του ανταγωνισμού, προωθώντας τη μαύρη εργασία; Πως ψηφίζει μια συμφωνία που δεν υπόσχεται τίποτα για το μέλλον της χώρας;
Ο πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, μελετώντας σε βάθος το δεύτερο μνημόνιο, γνωρίζοντας την διεθνή πολιτική και έχοντας την εμπειρία από την αποτυχία του πρώτου μνημονίου, που δεν οδήγηση σε καμιά ανάκαμψη, αναλύοντας την γενική οικονομικό πολιτική κατάσταση και τις εξελίξεις, όπως και το παιχνίδι της καγκελάριου Μέρκελ, πριν πει το όχι στη σύμβαση αυτή ζήτησε να γνωματεύσουν οι βασικοί θεσμοί της χώρας, αλλά και το Ευρωκοινοβούλιο. ¨Ένα αίτημα που το είχε θέση πριν από καιρό. Άλλωστε στην ομιλία του στο κοινοβούλιο είπε ότι αυτό το μνημόνιο δεν μας οδηγεί σε κάποια διέξοδο αλλά σε μεγαλύτερη κρίση. Αυτή τη θέση που κάποιοι πρώιμοι πολιτικοί και ορισμένα μέσα ενημέρώσης ήθελαν να επικρίνουν, ήρθε όλο το ευρωκοινοβούλιο από την αριστερά μέχρι την Λαϊκή δεξιά να την στηρίξει.
Τέλος μήπως οι πολιτικοί μας θα πρέπει να μεταφέρουν το πρόβλημα εκεί που γεννήθηκε και είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου