Η Ν.Δ. έχει σήμα... σήμα κοτσάνα!

Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Νέα Δημοκρατία, έκαψε ό,τι έκαψε με τον πυρσό της (εκείνον το χονδροειδή πυρσό, το χουφτωμένο από το χέρι του γνωστού- αγνώστου δεξιού στελέχους) και πέρασε οριστικά στην εποχή του μοντέρνου, ηλεκτρικού «τζιζ». Εξ ου και η ρομφαία της ηλεκτρικής εκκενώσεως που κοσμεί το νέο της σήμα… το σήμα κοτσάνα…
Το «κοσμεί» ωστόσο, είναι μάλλον ευφημιστικό, αφού ο κεραυνός μοιάζει περισσότερο να πέφτει εξ αριστερών πάνω στο
μοδέρνο λογότυπο. Ευτυχώς μεσολαβεί ένα αλεξικέραυνο έλασμα, κακός αγωγός του ηλεκτρισμού, που τη σώζει από βέβαιο μπουρλότο. Το σωτήριο έλασμα είναι -κατά τον καλλιτέχνη- αφαιρετική απόδοση της βάσης του παλιού πυρσού .Είναι επίσης -καθ’ ημάς- μεταφορική απόδοση των σωτήριων παραθυρακίων του Συντάγματος και των παραγραφών… Χάρη σ’ αυτά, η παλιά π…… κερδίζει τη δεύτερη ευκαιρία της. Το κοντέρ της μηδενίζει, πάει να πει πως ξαναρχίζει. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζει…

Σαν ιερόδουλη που κρατάει το όνομά της, αλλά αλλάζει ζωή, η Ν.Δ., μετακόμισε με τον Αντωνάκη της στη Συγγρού (ωχ! Αυτό μοιάζει με μήνυμα από το σύμπαν ότι οι κοσμογονικές αλλαγές δεν είναι όσο εύκολες νομίζουμε κι ότι το παρελθόν ενίοτε, μαζί με το ποιόν μας, μας παρακολουθεί με επίμονο τρόπο, όπου κι αν πάμε…), έσκισε φωτογραφίες των νταβατζήδων, έκαψε γράμματα των χρηματοδοτών και έβαψε τις κουρτίνες -εκτός από γαλάζιες και πορτοκαλί- στο χρώμα που μισούσαν κάποτε οι πελάτες της, δηλαδή στο πρασινάκι… (της οικολογίας το λέμε τώρα). Το νέο της αγόρι δεν έχει τέτοια ταμπού.

Το πρόβλημα είναι ότι οι λούμπεν ελληνικές κομματικές ταινίες τελευταία έχουν όλο και δυσκολότερα καλό τέλος. Η πρώην ιερόδουλη πρωταγωνίστρια, μετά το ασφαλές, αντιπολιτευτικό honey moon με το νέο «πρόσωπο» ξαναγίνεται ο εαυτός της. Κι ας φοράει αλλιώτικα ρούχα. Δεν ανήκει στην κατηγορία των γυναικών που αμαρτάνουν λόγω ανωτέρας βίας. Της αρέσει να αμαρτάνει για τον εαυτό της. Είναι μαθηματικά βέβαια πως μόλις σφίξει λίγο η συγκυρία και το τεκνό που την έχει σπιτώσει, πάψει να φέρνει τα ποθητά νούμερα, εκείνη θα αρχίσει να νοσταλγεί την πιάτσα. Γιατί υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες χαλασμένοι αναπτήρες. Χίλιες ρομφαίες να τους βάλεις στο λογότυπο, εκατό νέα γραφεία να τους ανοίξεις, θα ασπαστούν πάλι το παλιό τους στερεότυπο δικαιώνοντας τον ποιητή που λέει… :

«Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες»…

Έτσι που τη ζωή μας ρήμαξες εδώ (όχι μόνο εσύ, έκαναν κι άλλοι την ίδια δουλειά), στην κώχη ετούτη την μικρή και από τη Συγγρού μια χαρούλα, με την πρώτη ευκαιρία, θα τη χαλάσεις…
Καλή επανέναρξη, ωστόσο.